WAAROM?

Een gesprek voeren met iemand lang nadat zij of hij is overleden is een fascinerend idee. 

Het kan zijn dat u nu eigenlijk niet verder wilt lezen.

Wellicht doordat u over uw aankomende dood moet nadenken.

Omdat u eigenlijk nog steeds in ontkenning leeft.

Want het kan immers elk moment afgelopen zijn. De trein waarin u zit, kan ontsporen.

Wellicht stikt u in uw broodje gezond waarvan u net een hap nam.

Of u sterft gewoon aan een hartaanval terwijl u uw marketingstrategie staat te presenteren.

De kans dat u binnenkort komt te overlijden is helaas 100%.

Dat 'binnenkort' is echter relatief; ik bedoel het meer evolutionair gezien.

Een dag of een eeuw; het maakt in die context niet zoveel uit.

Ik wil u niet ongerust maken, maar we gaan er allemaal uiteindelijk aan.

Zou je nog eens met Jimmy Hendrix, Nelson Mandela of voor mijn part je overleden buurvrouw willen spreken?

Jimmy interviewen over zijn leven, 50 jaar na zijn dood?

En met Nelson de toestand van de wereld bespreken; wat zou hij daar nu van vinden?

Of tegen je oude buurvrouw zeggen dat je nog steeds voor haar kat zorgt.

En toen dacht ik: "Waarom ga ik die gesprekken niet gewoon voeren?"